صفويان دودماني ايراني[۸] و شيعه بودند كه در سال‌هاي ۸۸۰ تا ۱۱۰۱ هجري خورشيدي (برابر ۱۱۳۵–۹۰۷ قمري و ۱۷۲۲–۱۵۰۱ ميلادي)[۹] حدوداً به مدت ۲۲۱ سال بر ايران فرمانروايي كردند. بنيانگذار دودمان پادشاهي صفوي، شاه اسماعيل يكم است كه در سال ۸۸۰ خورشيدي در تبريز تاجگذاري كرد.
دوره صفويه از مهم‌ترين دوران تاريخي ايران به‌شمار مي‌آيد، چرا كه با گذشت نهصد سال پس از نابودي شاهنشاهي ساسانيان؛ يك فرمانروايي پادشاهي متمركز ايراني توانست بر سراسر ايران آن روزگار فرمانروايي نمايد.[۱۰] صفويان، آيين شيعه را مذهب رسمي ايران قرار دادند و آن را به عنوان عامل همبستگي ملّي ايرانيان برگزيدند. شيوه فرمانروايي صفوي تمركزگرا و نيروي مطلقه (در دست شاه) بود. پس از ساختن پادشاهي صفويه، ايران اهميتي بيشتر پيدا كرده و از ثبات و يكپارچگي برخوردار گرديده و در زمينهٔ جهاني نام‌آور شد.[۱۱] در اين دوره روابط ايران و كشورهاي اروپايي به دليل دشمني امپراتوري عثماني با صفويان و نيز جريان‌هاي بازرگاني، (به ويژه داد و ستد ابريشم از ايران) گسترش فراواني يافت. در دوره صفوي (به ويژه نيمه نخست آن)، جنگ‌هاي بسياري ميان ايران با امپراتوري عثماني در غرب و با ازبكها در شرق كشور رخ داد كه علت اين جنگ‌ها مسائل زميني و ديني بود.[۱۲]
ايران در دوره صفوي در زمينه مسائل نظامي، فقه شيعه، و هنر (معماري، خوشنويسي، و نقاشي) پيشرفت شاياني نمود.
صفويان دودماني ايراني[۸] و شيعه بودند كه در سال‌هاي ۸۸۰ تا ۱۱۰۱ هجري خورشيدي (برابر ۱۱۳۵–۹۰۷ قمري و ۱۷۲۲–۱۵۰۱ ميلادي)[۹] حدوداً به مدت ۲۲۱ سال بر ايران فرمانروايي كردند. بنيانگذار دودمان پادشاهي صفوي، شاه اسماعيل يكم است كه در سال ۸۸۰ خورشيدي در تبريز تاجگذاري كرد.
دوره صفويه از مهم‌ترين دوران تاريخي ايران به‌شمار مي‌آيد، چرا كه با گذشت نهصد سال پس از نابودي شاهنشاهي ساسانيان؛ يك فرمانروايي پادشاهي متمركز ايراني توانست بر سراسر ايران آن روزگار فرمانروايي نمايد.[۱۰] صفويان، آيين شيعه را مذهب رسمي ايران قرار دادند و آن را به عنوان عامل همبستگي ملّي ايرانيان برگزيدند. شيوه فرمانروايي صفوي تمركزگرا و نيروي مطلقه (در دست شاه) بود. پس از ساختن پادشاهي صفويه، ايران اهميتي بيشتر پيدا كرده و از ثبات و يكپارچگي برخوردار گرديده و در زمينهٔ جهاني نام‌آور شد.[۱۱] در اين دوره روابط ايران و كشورهاي اروپايي به دليل دشمني امپراتوري عثماني با صفويان و نيز جريان‌هاي بازرگاني، (به ويژه داد و ستد ابريشم از ايران) گسترش فراواني يافت. در دوره صفوي (به ويژه نيمه نخست آن)، جنگ‌هاي بسياري ميان ايران با امپراتوري عثماني در غرب و با ازبكها در شرق كشور رخ داد كه علت اين جنگ‌ها مسائل زميني و ديني بود.[۱۲]
ايران در دوره صفوي در زمينه مسائل نظامي، فقه شيعه، و هنر (معماري، خوشنويسي، و نقاشي) پيشرفت شاياني نمود.
درگيريهاي دورهٔ سلطنت شاه صفي